Ὁ Σαρκαστής
Σπέρναμε χαρά πού
κερδίζαμε μέ δάνεια, μέ κλοπές
ἤ μέ
ἀγορές πανάκριβες, πού τίς ἀποπληρώναμε
ἐμπρόθεσμα
μ’
ἀκάλυπτες ἐπιταγές,
καί
στήν καρδιά μας φύτρωναν ἀστέρια
πού
φέγγανε στίς αἴθουσες τῶν πλειστηριασμῶν...
Κι
ἀρχίζουμε πορεία τσακίζοντας τούς φράχτες
σπάζοντας
τά κοτρόνια πού σκέπαζαν τό χῶμα∙
κι ὁ
τοῖχος στό τέλος τοῦ καρόδρομου
ὀρθώνεται
ἀπόρθητος βγάζοντας τή γλῶσσα του,
χαιρέκακα,
περιγελώντας τήν ἀδυναμία μας,
σαρκάζοντας
τήν ἀποκοτιά τοῦ ξεκινήματος.
Ἀπό τήν
ποιητική συλλογή Εἰρμός στήν Διαφορετικότητα
θα το χαρακτήριζα ποίημα 'γροθιά' σε μια νοσηρή νοοτροπία που αφορά όχι μόνο τον νεοέλληνα αλλά και σε πνευματικό επίπεδο, τον κάθε άνθρωπο... ο σκληρός τίτλος (Σαρκαστής) καθηλώνει και σημαίνει... γράφετε με λέξεις δύναμης και με προσωπικότητα... την καλησπέρα μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήDiam Zolot 31-7-2013 - 09 π.μ.
ΑπάντησηΔιαγραφήNimertis: θα ήθελα να είχα πολλές,αρίθμητες,γροθιές να τις κατέβαζα σε ορισμένα κλούβια κεφάλια,μήπως και σωθώ... αλλά μήπως τελικά θα πρέπι to send all of them to devil and be myself paciant with the two-legged animals,zust not to collaps?perhaps or never? να τους στείλω όλους στον διάβολο και να είμαι υπομονετική με τα δίποδα ζώα ακριβώς για να μή καρρεύσω;ίσως ή ποτέ;
σκέφτομαι ότι αυτό το send all of them to devil είναι βέβαια μια λύση... με την έννοια της απόστασης από την επιπλέον φθορά... από την άλλη, επειδή ένας πνευματικός άνθρωπος όπως εσείς, είναι και ον ευθύνης, νιώθω πως κι αυτό ακόμα έχει πόνο, έχει κόστος... με μια έννοια, κάνοντάς το αυτό για κάποιους, η γροθιά επιστρέφει στον εαυτό μας... μια σκέψη βέβαια είναι κι αυτή...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔ.Μ.Κ. 6 Αυγούστου 2013 12,30 μεσημέρι
ΑπάντησηΔιαγραφήπράγματι Nimertis, κάθε γροθιά άμυνας ή τιμωρίας επιστρέφει στόν αισθαντικό ή πνευματικό άνθρωπο και μάλιτα καταματωμένη... άλλη όψη τού "σκληρόν προς κέντρα λακτίζειν"...