Σημεῖα πορείας

Τῆς θάλασσας εἶμαι νόθο παιδί, κι ἀκοῦτε:

στή γαλανή της ἁπλάδα σταλάζω τό δάκρυ

—παθιάρικο φίλημα μέ τό φιλήδονο κῦμα,

πού φαρμάκι δέν γίνεται μηδέ φόβος κι ὀδύνη.

Ἀρχόντισσας  στάχυα μαζεύω, λικνίζω μελτέμια,

τραγουδῶ  στά θαλάμια τῆς ἀνήσυχης σκέψης,

στίς ρωγμές τῆς ἀφρόδαρτης στενοπορίας∙

δρόμους χαράζω  φιδίσιους

στά βραχοβούνια, στά πελάγη τοῦ χρόνου,

στῆς ψυχῆς τή συνείδηση…

Κι ἄκου, τῆς πορείας ὦ δύναμη,

τώρα πού μέ κλάμα γεννήθηκα

γεῖρε και φίλησέ με,

στόν κόρφο σου κλεῖσε με, παρηγόρησέ με–

καθώς, ἀνερώτητα, σ’ ἄγνωστο κόσμο

ξάφνου πού βρέθηκα.

Πειραιάς, 9--8-1994,  ‘Ιούνιος 2013

από την ποιητική συλλογή Eιρμός στη Διαφορετικότητα